PALE

Çocukluğumuzda, yani yaklaşık 40 ,50 sene önce köydeki her aile tarımla uğraşırdı. Ekilmesi, biçilmesi, toplanması, dövülmesi gibi aşamaları vardı. Bence tarımın en zor dönemi biçme dönemiydi. Uzun ve yorucu geçen bir süreçti.

                  Köylerde tarım makinaları yetersiz olduğundan biçme işi orak ve tırpanlarla yapılırdı. Arazi sahipleri pale (ırgat) bulmaktan zorlanırdı. Arazisi olmayıp boşta kalan birkaç kişi adeta paylaşılmıyordu. Bizim köyde Allah rahmet eylesin Mecit adında iki kişi vardı. Zavallılar yaz boyunca ona buna ırgat olurlardı. Öyle ha diye de gelmezlerdi, bir iki gün önceden sıra almak gerekiyordu.

                Gelen her paleye bir de sigara alınırdı. Gençlerin çoğu sigara içme deneyimini bu palelerden aldıkları sigaralarla yaşarlardı.

                      Sabah güneşin doğuşuyla işe başlanır, batmaya az kala biterdi mesai. Kahvaltı saati uzun dinlenme anlamına gelirdi. Koyun yoğurdu ve tandır ekmeği ana menüydü. Bir ara bizim köyde bir aile yoğurt yerine ayran gönderince palelerden biri tırpanını öylesine üsten atıp “ayran içelim böyle biçelim” deyip yemeğe göre iş yapıldığının mesajı verdiğini anlatırlar.

                  Öğleyin artık gözler uzaktan yemeği getirecek olan evin gelin ve kızlarını arardı. Doğrusu pale yemeği götürmek kız ve gelinler için heyecan verici bir görevdi. Yemek molasında arabanın altında veya bir görzün gölgesinde az kestirmek dünyalara bedeldi.

           “Serhonaz” ekibi yöneten güçlü sözü geçen bir paleydi. Biçileni toplamak görevini ise gençlere kalıyordu. Ekini toplamak ( gürz ) yapmak için çaw dedikleri otla yapılan bağlama urganları, evdeki anne, kız, gelinler tarafından örülürdü. Kısacası her birey yoğun bir çaba içindeydi.

             Evet zorun, zahmetin olduğu zamanlardı, ancak insanlar daha sağlıklı, daha zinde, daha mutluydular.